Kościół św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Radomiu (u bernardynów)

Kościół pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Radomiu, będący częścią klasztoru oo. Bernardynów, to jedno z najcenniejszych i najstarszych miejsc kultu religijnego w mieście oraz jeden z najważniejszych zabytków regionu. Status Pomnika Historii, nadany zespołowi klasztornemu, potwierdza jego wyjątkowe znaczenie dla dziedzictwa kulturowego Polski.

Początki klasztoru sięgają drugiej połowy XV wieku, kiedy to król Kazimierz IV Jagiellończyk sprowadził bernardynów do Polski. Radomski klasztor był piętnastym w kraju, a miejsce pod jego budowę wyznaczono w 1468 roku. Już rok później fundacja została zatwierdzona przez biskupa krakowskiego, a pierwszy drewniany kościół i zabudowania klasztorne powstały w zaledwie kilkanaście miesięcy.

Zgodnie z regułą zakonną, klasztor powstał poza murami miejskimi, w pobliżu drogi publicznej, i został ufortyfikowany – otoczony wałami i umocnieniami, co nadawało mu formę twierdzy, gotowej do obrony w razie zagrożenia. Kościół od początku nosił wezwanie św. Katarzyny Aleksandryjskiej, patronki filozofów i uczonych, czczonej za odwagę i mądrość.

Zespół klasztorny oo. Bernardynów w Radomiu przez stulecia pełnił nie tylko funkcję sakralną, ale również edukacyjną, społeczną i obronną, będąc jednym z głównych ośrodków życia religijnego miasta. Jego zachowany układ przestrzenny, architektura i wystrój wnętrz stanowią cenne świadectwo gotyckiej i postgotyckiej architektury klasztornej w Polsce.

Dziś kościół pw. św. Katarzyny to miejsce żywej modlitwy, kontemplacji i historii, dostępne zarówno dla wiernych, jak i turystów. To serce duchowej tradycji Radomia, które od ponad 550 lat nieprzerwanie wpisuje się w tożsamość miasta.