Dyrekcja Lasów Państwowych

Zarys historii

Powstały w latach 1937–1938 gmach przy ul. 25 Czerwca 68 zaprojektował inż. Walery Sahajdakowski – absolwent Politechniki Warszawskiej. Od początku budynek przeznaczony był na potrzeby Lasów Państwowych. W czasie II wojny światowej służył niemieckiemu zarządowi leśnemu Dystryktu Radomskiego. Po wojnie przez wiele lat pełnił funkcję siedziby lokalnych struktur leśnych, aż do ich likwidacji w 1975 roku. W okresie protestów robotniczych w czerwcu 1976 r. obiekt został zdobyty i podpalony, co doprowadziło do jego gruntownej przebudowy. Dopiero w latach 80. XX w. powróciła tu administracja leśna, a od 1992 roku budynek jest oficjalną siedzibą Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych. W 2003 r. przeprowadzono remont, a w 2014 wpisano go do rejestru zabytków.

Charakterystyka architektoniczna

Budynek wzniesiono na planie litery „L” w modernistycznej stylistyce lat 30. XX w. Prosta, trzyczęściowa bryła pokryta jest jasnym, piaskowcowym licem. Elewacje zdobią charakterystyczne pasy okienne oraz czerwone detale kamienne. Główne wejście znajduje się w ryzalicie od strony ul. 25 Czerwca, z wyróżniającym się podcieniem i filarami. Całość harmonijnie wpisuje się w otaczającą zieleń, stanowiąc ciekawy przykład architektury administracyjnej przedwojennego Radomia.

Budynek w cieniu buntu – Radomski Czerwiec 1976

W czerwcu 1976 roku Radom stał się jednym z głównych ośrodków robotniczego protestu przeciwko planowanym drastycznym podwyżkom cen żywności. Tysiące mieszkańców wyszło na ulice. Budynek dzisiejszej Dyrekcji Lasów Państwowych odegrał wówczas symboliczną rolę – w czasie demonstracji został zdobyty przez protestujących i podpalony. Ogień objął znaczne fragmenty obiektu, powodując zniszczenia i przyczyniając się do późniejszych gruntownych prac remontowych i przebudowy wnętrz.

Dla władz PRL był to jeden z wielu bolesnych przykładów niekontrolowanego społecznego gniewu, dla uczestników – akt odwagi i desperacji w walce o godność. Choć nie stał się oficjalnym miejscem pamięci, gmach ten nosi w sobie ślad tamtych wydarzeń i może być postrzegany jako niemal milczący świadek sprzeciwu obywateli wobec systemu komunistycznego.